Mieke Dupont - een van de atleten die
Triathlonshop steunt - werd gisteren zeer knap 6de in de Ironman South Africa. Proficiat Mieke met deze puike prestatie!
Hieronder lees je haar verslag. Je kan Mieke's avonturen ook volgen op haar persoonlijke blog, linkje
hier Eerst het goede nieuws.
Toen ik half februari besliste om dan toch hier van start te gaan, had ik een gat in de lucht gesprongen als ik had geweten dat ik 6e zou worden. Vandaag ben ik dan ook super content met die ranking.
Ik heb grote namen als Bella Commerford en Andrea Brede ingehaald. Die zijn nadien wel uit de wedstrijd gestapt, wat de kick behoorlijk afzwakt.
Mijn kuiten voelen zalig aan, dankzij mijn superkousen, mijn dijen daarentegen...
Verder hebben mijn darmen het min of meer gehouden, slechts 1 sanitaire stop, daar kan ik ook mee leven.
En, ik heb mijn vliegticket terug verdiend vandaag!
En dat is het zowat waar ik euforisch over kan doen.
Misschien ben ik weer te kritisch voor mezelf, maar bijna een uur na de winnares over de meet komen, dat maakt me niet bepaald happy (dat de nrs 1-5 geen fulltime job hebben en 3 kinderen is daarbij maar een matig argument)
De condities waren evenwel zwaarder dan vorig jaar en dat tempert dan mijn ergernis over een wat slappe eindtijd. Nu ja, ik ben daarmee wel 53ste in totaal en dat is mijn beste ranking ooit. De tegenstand was anders wel behoorlijk, om de critici maar direct een antwoord te bieden.
Wat is er dan tegen gevallen. Zowat alles eigenlijk. Yes, dan heb ik nog super veel progressie...
In het zwemmen was ik kotsmisselijk van de golven en olie in de zee, vermoed van al die jetski's en boten die een fantastisch zicht wilden hebben op het wedstrijdgebeuren. Ik heb dus maar losjes gepeddeld, kracht was ver te zoeken. Heel spijtig want ik had hier een sterk PR kunnen neerzetten.
Fietsen was al helemaal erbarmerlijk. Nu ik wist dat dit op dit moment mijn zwakste discipline is, maar een mens hoopt altijd tegen beter weten in...
Op het einde van de eerste ronde heb ik sterk overwogen om te stoppen, maar is wel zonde van de verre reis natuurlijk. Stoppen met triathlon tout court dus. Ging van geen kanten, waarom steek ik er dan tijd en energie in?
Bovendien deden mijn nek (eigenlijk al de ganse week maar ik kan dat perfect negeren om mezelf niet te ontmoedigen) en rug gigantisch veel pijn. Om de duur was ik aan 25 km/u aan het zwalpen, schaamtelijk zicht.
Uiteindelijk heb ik 2 dafalgans genomen, was mijn maag terug wat bekomen zodat ik eindelijk iets kon eten en heb ik mijn 2e adem terug gevonden.
Dan zat ik wel al over de helft van het parcours dus inhalen kon, maar de boel redden natuurlijk niet meer.
Van het lopen verwachtte ik heel veel, teveel blijkbaar. De hitte was natuurlijk niemands vriend vandaag maar stilletjes had ik op 3u20 gehoopt. Als Marino maar 3u01 neerzet is dat veel te ambitieus uiteraard.
Het vlotte wel goed, en ik kon massaal veel mensen inhalen en aan de aanmoedigingen te horen zag het er ook wel indrukwekkend uit.
Maar ja, af en toe wandelt een mens dan eens omdat die benen als steen aanvoelen en dat niet zo leuk aanvoelt en dan maakt de klok een duik he.
En toch verlang ik altijd zo erg naar die marathon, het is nochtans pure marteling.
Ik voel me nu behoorlijk fris, mag hopen dat dat zo blijft.
Voila, dat was het dan. Weer een mooie klassering rijker en ondanks alles, toch motivatie gevonden om er nog es voor te gaan.
De volgende wordt Neerpelt. Vraag me niet wie er nog ingeschreven is, deze zou ik heel graag winnen. Ik heb nog wat tijd om mijn ambities bij te stellen mocht dat nodig blijken...
Eerst mijn buikje terug kwijt spelen, want al dat stapelen, laat mij er 4 maand zwanger uitzien...
En nu ga ik terug wat supporteren. Rond 20u is het zwaar beginnen stormen en bliksemmen, maar blijkbaar leggen ze de race dan toch niet stil. Ik ben daar anders niet zo'n fan van.
De finishers van 12-13u hebben er daardoor wel een extra attractie bijgekregen. De ganse medical and recovery tent is door de wind naar beneden gekomen. Bernard kon net zijn benen in de lucht gooien om niet verpletterd te worden. Anderen doken onder een tafel. Vrij beangstigend. Toch wat mensen met bloed daar vanonderuit zien komen.
Nu moeten ze in allerijl nog een locatie vinden voor de awardceremony en diner.
Tot in Belgie terug, eendezer!
Anne-Marie
Posts
